Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Λίγα ψιλά περί "ομοφυλοφιλίας" μέσα στη "μαγκιά"...

Οι λεπτομέρειες... Στόχος με αυτό το μικρό γραφτό είναι η επισήμανση κάποιων ειδοποιών διαφορών ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία όπως την εννοούμε σήμερα και κάποιες σχέσεις μεταξύ αντρών στην εποχή του ρεμπέτικου. ΕΙΧΑΝ, ΑΡΑΓΕ, ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΜΙΑ "ΑΛΛΗ" ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ; Oι Μικρασιάτες ήταν Έλληνες, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν ήταν από άλλο πλανήτη, ήταν από "απέναντι", με την ίδια έννοια που τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου βρίσκονται απέναντι από το βασικό κορμό της Παλιάς Ελλάδας. Ανάπνεαν μονάχα τον αέρα της Ανατολής και η Ανατολή είχε και έχει κάποιες διαφοροποιημένες αντιλήψεις πάνω σε διάφορα θέματα. Ένας άντρας που περπατάει στο δρόμο κρατώντας απ' το χέρι έναν άλλο άντρα, δε προκαλεί τις ίδιες φοβικές αντιδράσεις που υπάρχουν στη δική μας κοινωνία. Ας μείνουμε εδώ γιατί είναι μεγάλη και πολυδιάστατη κουβέντα. Ας το επεξεργαστεί ο/η καθένας/μιά όπως τον/τη βολεύει. Στο τραγούδι "O ψύλλος" (1932) Σ. Παντελίδη/με Ρίτα Αμπατζή (Columbia DG 277), έτυχε να είναι παρών ο Νούρος στη διάρκεια της ηχοληψίας, περιμένοντας προφανώς τη σειρά του να γράψει. Στο τέλος του τραγουδιού χαιρετάει την Αμπατζή. "Γειά σου, ρε Ρίτα!" της φωνάζει κι εκείνη, πάντα έτοιμη κι ευγενική, "γειά σου, Νούρε μου!" του ανταποδίδει. Η φωνή του Νούρου είναι η φωνή ενός άντρα μάγκα - όχι με τη χυδαία έννοια που πλασσάρεται σήμερα, όπου και η γεύση από τα πατατάκια που μασουλάμε χαρακτηρίζεται σα "μαγκιά", από τους νερόβραστους που γράφουν κείμενα γιά τηλεοπτικές διαφημίσεις. Εννοώ μάγκας, με την έννοια που μιά γυναίκα, στο blog http://romantikh.pblogs.gr/2006/08/18445.html Oι ψιλοσυζητήσεις στα διάφορα forum όπου πετιούνται διάφορα του στιλ "Ο Νούρος ήταν gay" και άλλες παπαρδέλες, είναι πρόβλημα των σημερινών που νομίζουν ότι οι άνθρωποι ήταν πάντα οι ίδιοι. Οι σχέσεις μεταξύ ώριμων και νέων ανδρών στην ελληνική αρχαιότητα, ο τρόπος της Ανατολής και το καρναβάλι της ομοφυλοφιλίας μέσα σε διάφορους κύκλους του σήμερα, είναι τελείως διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Τα υπόλοιπα είναι γιά να γαργαλιόμαστε... Όλ' αυτά δεν είναι προσπάθεια να μη "λεκιαστεί" μιά παλιά μορφή του τραγουδιού, δεν είναι μυθοποίηση, ούτε φανατισμός. Είναι ένα πάντα επίκαιρο ερώτημα σεβασμού απέναντι σε ανθρώπους που είδαν και πέρασαν πολλά. Είναι ένας παραπλήσιος, τηρουμένων των αναλογιών, σεβασμός μ΄αυτό που μπορεί να νιώσει κανείς απέναντι σ' ένα ηθοποιό σα τον Jack Nicholson, τύπο αμερικανού "μάγκα" που έχει περάσει με νύχια και με δόντια μέσ' απ' τη ζωή για να φτάσει εκεί που έφτασε. Εμείς έχουμε το... http://www.espressonews.gr/files/ArticlePhotos/20070907/thumbs/sakis2_494x320.jpg (συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια: