Καλωσόρισες στον κήπο μου!
Κ. Νούρος
Ήμουνα κάποτε μιά φωνή που χάιδεψε, αναστάτωσε, μαλάκωσε τις ψυχές που την άκουσαν. Διαφορετική... Δεν έβλαψα κανέναν, μ΄αγάπησαν. Συγχωρώ αυτούς που με πόνεσαν, που μ΄εκμεταλλεύτηκαν. Δεν καταλάβαιναν... Στα τελευταία μου χρόνια, αλλά και μετά το θάνατό μου, με λησμόνησαν. Δε πειράζει. Ήμουνα πολύ μόνος στη ζωή, μόνος ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Όταν τραγουδούσα πήγαινα τους ανθρώπους σε μελαγχολικά τοπία, στο αληθινό νόημα της ζωής. Τώρα, κάθομαι σ΄ένα βραδυνό κήπο, μαζί με το φίλο μου τον Ογδοντάκη, απαλλαγμένος από αγάπες, ζήλειες, πάθη. Κάθομαι στην πόλη που αγάπησα. Αόρατος... Εσύ, Έλληνα ή απο ΄πουδήποτε κι αν είσαι, εσύ που τρέχεις μέσα στης ζωής τη μπερδεμένη χλαπαταγή, σκέψου καμιά φορά το Νούρο, πού ήταν κάποτε όμορφος και ψηλός σαν κι εσένα...
