Το σκοτάδι στη φωνή... (2)

Ήταν αγκιστρωμένο πάνω του αυτό το μακρουλό σα χέλι dunende, απ' τη μέσα μεριά του παλτού του, και τον έσπρωχνε σε αντρικές αγκαλιές. Τον τύλιγε μ' εκείνη την ακαθόριστη κι ανικανοποίητη μελαγχολία, αυτή που δε φανερώνει ποτέ αν, πραγματικά, σ' αγάπησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περπάτησαν στο πλάι σου, που φωτογραφήθηκαν, που κοιμήθηκαν μαζί σου, ή αν το κάναν γιά άλλους, σκοτεινούς λόγους. Αυτή η μελαγχολία που σε περνάει μέσα απ' το τοπίο της ζωής και σε φτάνει ως τα γεράματα, κρατώντας σε μισοβυθισμένο σε θάλασσες ερωτηματικών και αβέβαιων αναμνήσεων. Τον πέρασε αυτή η μελαγχολία μέσα απ' τα φώτα των νυχτών που πάνω τους είχαν γαντζωθεί ψυχές που μεράκλωναν από τους μαύρους, τους κυματιστούς ήχους που βγαίναν απ' το στόμα του. Γιατί ανέβαινε και κατέβαινε η φωνή του, σα να τη φυσούσε άνεμος που ερχόταν απ' τα σωθικά, με δίπλες και τρεμουλιάσματα απ' τ' ανοιγοκλεισίματα της κάτω σιαγόνας... ΥΓ. Χωρίς να θέλω ν΄αρχίσω να φαντάζομαι γιά τον άνθρωπο που στέκεται πλάι στο Νούρο πέστε μου, θα εμπιστευόσαστε ποτέ μιά τέτοια φυσιογνωμία;