Μαρτυρία γιά το Νούρο - "στοιχείο" ; (Nouros)

Όλες οι διαθέσιμες φωτογραφίες του Νούρου (αρχείο Ηλ. Πετρόπουλου) υπάρχουν στην πολύτιμη διεύθυνση http://www.rebetiko.gr/ . Oι παραπάνω αναδημοσιεύονται γιά να πάρει κανείς μιά ιδέα του Νούρου, περίπου, στη χρονολογία που αναφέρεται η μαρτυρία. Το σοβαρό και αποτραβηγμένο πρόσωπό του ήταν κάπως έτσι, ανάμεσα στην πρώτη, μεταπολεμική φωτογραφία στους δρόμους, τυλιγμένος στο παλτό του και στην άλλη, όπου βρίσκεται στο βάθος του πάλκου όρθιος, ανάμεσα σε ανθρώπους που παίζουν πιά μιάν άλλη μουσική... Στη λεπτομέρεια βλέπετε ένα νεανικό Στράτο Διονυσίου με την κιθάρα.

Οι μαρτυρίες είναι πολύ επισφαλείς πηγές, ιδιαίτερα όταν αναφέρονται στο παρελθόν και αφορούν ανθρώπους που δε ζουν πιά. Χίλιοι δυό παράγοντες υπεισέρχονται.Ποιός/ά δίνει τη μαρτυρία, σε ποιό/ά, σε τι ηλικία βρίσκεται ο/η πληροφοριοδότης/τρια, τι χαρακτήρα έχει, τι ανάγκες έχει, τι ρόλο θέλει να παίξει, ποιά εσωτερικά κενά θέλει να καλύψει. Γιά να μη πιάσουμε το θέμα της αντικειμενικότητας... 


Θυμόμουνα πως ένας φίλος της καρδιάς, στα 73 του, μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή το Νούρο. Ο φίλος είναι μεγαλωμένος στην Παλιά Κοκκινιά. Είναι άνθρωπος που έχει ζήσει μες την πιάτσα και λάτρευε τον πατέρα του που, κι αυτός με τη σειρά του, λάτρευε το Νούρο και τον Κάβουρα. Έχω μιά παλιά φιλική σχέση μαζί του, ξέρω πως μ΄εμπιστεύεται και πως όταν μιλάμε βάζει στη μπάντα (μέχρι ενός σημείου) τις μάσκες που φοράει με άλλους. Ξέρει πως τον νοιάζομαι και πως θέλω ν΄ακουμπάω γωνιές του μέσα κόσμου του που δε τις ανοίγει σε άλλους. Είχαμε λοιπόν τον παρακάτω διάλογο: 


 ΕΡ. Μου είχες πει κάποτε ότι είχες συναντήσει το Νούρο. Πόσων χρονών ήσουνα τότε; Ήξερες ποιός ήτανε; Είχες ήδη μιά εικόνα γι αυτόν; 
ΑΠ. Ναι. Είχα μιά εικόνα φτιαγμένη απ΄τον πατέρα μου που τον αγαπούσε πολύ. Τον έβλεπα στο καφενείο των φιλάθλων της ΑΕΝ (Αθλητική Ένωση Νικαίας) που το είχε ο Μάκης Παπαδόπουλος. Το καφενείο βρισκόταν στον Άγιο Νικόλαο. Εγώ έκανα διανομές ... εκεί και συνήθιζα να κάθομαι κιόλα. Εκεί τον είδα πολλές φορές. Ήμουνα τότε 17-18 χρονώ (1953). Ώριμος όμως και μπασμένος στο ρεμπέτικο. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Νούρος το 1953 ήταν 61 χρονών) 


ΕΡ. Θυμάσαι αν τον έβλεπες να κάθεται με άλλους ή παράμερα; ΑΠ. Όσες φορές τον είδα καθόντανε παράμερα. Όχι μόνος του όμως. Είχε συνήθως μαζί του ένα δυό άτομα πολύ νεότερης ηλικίας απ΄αυτόν. Ήταν λιγνός, πολύ σοβαρός, πολύ αρρενωπός. Ξέραμε όμως... 


ΕΡ. Μπορείς να θυμηθείς αν υπήρχε κάποιο σούσουρο γύρω του; ΑΠ. Όχι, δεν υπήρχε. Θα τό΄χα καταλάβει, θά΄χα ακούσει. Δεν ήταν η περίπτωση να τον κοροϊδέψεις το Νούρο. Σκόρπιζε σεβασμό γύρω του. Δούλευε, τραγουδούσε στου Κεφάλα τότε, κοντά στη σημερινό Δημαρχείο της Νίκαιας, στο σημερινό Γεφυράκι και απέναντι ήταν το μαγαζί του Περιβόλα. 


ΕΡ. Αν σε ρωτούσα, απ΄το λίγο που είχες παρατηρήσει, όταν καθόταν με νεότερα άτομα που μου είπες, μπορείς να θυμηθείς αν σού΄δινε την εντύπωση ενός πλακατζή ανθρώπου ή ήσυχου; 
 ΑΠ. Δύσκολο να σου απαντήσω. Θυμάμαι έναν άνθρωπο που κάθονταν ήσυχα και μιλούσε χαμηλόφωνα. Δεν ήταν μιά και δυό οι φορές που τον είδα, ήταν αρκετές. Θυμάμαι έναν άνθρωπο καλοντυμένο, με προσεγμένη εμφάνιση, σοβαρό. Κι αυτό που πρόσεξες εσύ στις φωτογραφίες του, το θυμάμαι κι εγώ τώρα. Ένα αποτραβηγμένο βλέμμα, σοβαρό και μελαγχολικό... Κι όπως σου είπα, τραγούδαγε ο Νούρος ακόμα τότε. Και λεφτά πρέπει νά΄βγαζε. Κρατούσε ακόμα η μπογιά του... Α, τον θυμάμαι μιά φορά να φεύγει και, πρόσεξα το περπάτημά του. Ε, κάτι υπήρχε...