Τα τσαλίμια της φωνής του Νούρου (Nouros)

Ο Ηλίας Πετρόπουλος (που του χρωστάω ένα σημείωμα, μήπως και τον πλακώνουν λιγότερο, εκεί που βρίσκεται, τα βουνά της αχαριστίας που εξαπόλυσαν εναντίον του), ήταν και ο μόνος που σημείωσε δυό γραμμές γιά το κουτσαβάκικο ανεβοκατέβασμα της κάτω σιαγόνας την ώρα του τραγουδιού, κάτι που έκανε, τεχνητά, ο Κατσαρός όταν τραγουδούσε. 


Ο Πετρόπουλος, μη προλαβαίνοντας (και μάλλον μη ξέροντας) μέσα στη θάλασσα των μικροπληροφορών που ανέσυρε, δε καταπιάστηκε (βλ. αγνόησε) τον μεγαλύτερο, μαζί με τον Νταλκά, των τραγουδιστών, τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο). Λέγεται, στα όρθια όπως συνήθως, ότι έμαθε να τραγουδάει ακούγοντας ψάλτες, και ισχύει. Υπάρχουν όμως ψάλτες και ψάλτες. Μπορεί και να υπήρχε κάποιος ή κάποιοι που τραβούσαν δικούς τους δρόμους καθώς έψελναν και να πήρε, από δω κι από κει, κάποια στοιχεία, πράγμα απόλυτα φυσικό. Το καθοριστικό όμως, αν γενικεύσουμε, είναι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σκαλώνουν (θετικά) σε κάτι διαφορετικό που ακούν και το εντάσσουν στο χτίσιμο του δικού τους τρόπου.


 Είναι οι διαφορετικοί και γι αυτό τσιμπάνε. Είναι οι λίγοι και εκλεκτοί, οι ακροβάτες της ζωής, οι ανανεωτές, οι τολμηροί, οι αβόλευτοι που κάνουν τη ζωή των υπόλοιπων να διαφοροποιείται, να εξελίσσεται και να πηγαίνει παραπέρα. 
Γιατί οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία, δε τολμάει και δε διαφέρει πολύ απ΄τα πρόβατα που κινούνται κοπαδηδόν, υπό την καθοδήγηση του τσομπάνου και του τσομπανόσκυλου. 


 Αυτοί οι λίγοι που τραβούν άλλους δρόμους, ακόμα κι όταν πετυχαίνουν, το πληρώνουν ακριβά. Ο τσομπανος αντιδρά και τους χτυπάει, τα τσομπανόσκυλα τους δαγκώνουν, τα υπόλοιπα πρόβατα τους κοιτούν με ζήλεια και κακία, γιατί τόλμησαν αυτό που, θεωρητικά, θα ήθελαν κι αυτά να τολμήσουν. Γ Έτζι είναι. 


 Ο Νούρος, κουβαλώντας την παράδοση του μανέ από τα γεννοφάσκια του, χώρια απ΄τη μαθητεία του στις εκκλησίες, δεν ανεβοκατέβαζε, παρά δευτερευόντως, το κάτω σαγόνι του. Δε κουτσαβάκιζε ο άνθρωπος, ήξερε απλώς πολύ καλά να τραγουδάει. ΄Εκανε όμως μιά σειρά από άλλα κόλπα, διαφοροποιούμενος τελείως από άλλους ικανότατους τραγουδιστές μανέδων. 
Η κυριότερη ικανότητα κρυβόταν μέσα στο πολυδαίδαλο λαρύγγι του που το έκανε, όπως και ο Νταλκάς, ότι ήθελε. Πέρα απ΄αυτό όμως, κουνούσε επιδέξια τα χείλια, σουφρώνοντας και ανοιγοκλείνοντάς τα, με κινήσεις σχεδόν παραπλήσιες μ΄αυτές των μωρών όταν ρουφούν γάλα απ΄το στήθος της μητέρας τους. 
Ακόμα, σε ορισμένους ήχους, γέμιζε με λίγο αέρα τα μάγουλά του και άνοιγε απότομα τα χείλια του αφήνοντας τον αέρα να βγει μαζί με τον ήχο που χρειάζονταν εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και ο τρόπος που στριφογύριζε στο στόμα του το επιφώνημα "αμάν", ο τρόπος που το πιπίλαγε, το έκοβε και το συμπλήρωνε με το "αχ", διέφερε από των άλλων.


 Τα τραγούδια του θα μπορούσαν να χωριστούν χοντρικά σε δυό κατηγορίες. Στα "κανονικά" που τα είπε μόνος του ή με κάποια τραγουδίστρια και, μιά σειρά από, διαλεγμένους απ΄τον ίδιο μανέδες και κάποια αργόσυρτα ερωτικά και μελαγχολικά τραγούδια, με τον Ογδοντάκη να του παίζει το σοφό βιολί του και κάποιο στον σαντούρι. 


Σ΄ένα απ΄αυτά χαιρετάει κάποιον με το όνομα Μπόντη(;). Σ΄αυτά κάνει εξαιρετικά και "αναρχικά" τσαλίμια, τηρώντας μόνο τους στοιχειώδεις κανόνες των μανέδων. Τρεμουλιάζει με απίστευτη ευκολία τη φωνή του, τη γυρίζει, τη στριφο-γυρίζει, την αφήνει να πέφτει, κάνοντας λούπινγκ όπως τα πουλιά. Τη σηκώνει δυνατά και απρόβλεπτα, περνώντας από βαθείς ανδρικούς τόνους τενόρου, σε λεπτούς και ευαίσθητους. 


 (Μιά λεπτομέρεια που δεν έχει να κάνει με τις ικανότητές του.Ο Νούρος είχε κάποια δυσκολία να προφέρει το "σ" και το τελικό "ς", σα νά΄χε κάποια δυσμορφία στα δόντια του κάτω σαγονιού.Λεπτομέρειες ασήμαντες, παρατήρησης με αγάπη στη φωνή ενός πάρα πολύ μεγάλου τραγουδιστή). Όσες φορές κι αν ακούσει κανείς αυτά τα τραγούδια, όλο και κάτι καινούριο ανακαλύπτει...