H Ρίτα γελάει (στον ψύλλο)... (Nouros)

Η, ουσιαστικά, απαγόρευση (1937) της μουσικής των Μικρασιατών προσφύγων, δηλαδή του 1,6 εκ. Ελλήνων, ήταν και το τελειωτικό χαστούκι που τους έδωσε να καταλάβουν πως αν ήθελαν να έχουν κάποιο μέλλον, θά΄πρεπε ν΄ακολουθήσουν ένα μονόδρομο: την αφομοίωση και την καταναγκαστική αμνησία... Τα χαστούκια που είχαν εισπράξει ήταν ήδη πολλά. Ξερίζωμα απ¨τον τόπο τους, μηδαμινές έως μηδενικές αποζημιώσεις (η Εθνική τράπεζα της Ελλάδας κατακρατούσε το 25% των αποζημιώσεων!), η κοροϊδία των ομολογιών, το οικονομικό "κραχ", δικτατορίες κλπ. Με την επιβολή και του νόμου της λογοκρισίας, πετάχτηκαν στη σιωπή κανείς δε τους έψαξε. Ελάχιστοι μίλησαν, πολλοί πέθαναν στην Κατοχή από στερήσεις. Έτσι, ψάχνοντας σήμερα γιά στοιχεία, έχουμε κάποια ελάχιστα κείμενα, τις φωτογραφίες τους που "μάζεψε" ο Ηλίας Πετρόπουλος και τους δίσκους. Το παρακάτω μικρό κείμενο είναι μιά προσπάθεια να πιάσω φευγαλέα πουλιά στον αέρα. Να ανασύρω μικρές, ευαίσθητες λεπτομέρειες (;) από την ατμόσφαιρα των φονογραφήσεων, ακούγοντας προσεκτικά τα τραγούδια και συνδυάζοντας με όλα όσα έχουν βγει στην επιφάνεια. Κώστα Μασσέλο, είμαστε στα 1932. Έχεις πάει στην αίθουσα που γίνονται οι φονοληψίες της Columbia. Θα χτυπήσεις δίσκο ή πέρασες γιά να δεις φίλους. Συναντάς τη Ρίτα την Αμπατζή που κείνη τη μέρα θα χτυπήσει τον "Ψύλλο" του Σταύρου Παντελίδη. Μπαίνεις και κάθεσαι μέσα στην αίθουσα της εγγραφής. Η Ρίτα αρχίζει να τραγουδάει... http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/13%20O%20psullos.mp3 Τη συμπαθείς πολύ την Αμπατζή. Σε ξεσηκώνει η φωνή της, θαυμάζεις τ΄ατέλειωτο κουράγιο της. Βλέπεις το μικροκαμωμένο σώμα μέσα σ΄ένα λουλουδάτο τσίτι, το κεφάλι της να γέρνει αριστερά-δεξιά, τ΄αεικίνητα, έξυπνα μάτια της να περνάνε ανάλαφρα πάνω από τα πρόσωπα όλων που βρίσκονται στην αίθουσα. Έχει μιά σιγουριά αυτή η Ρίτα. Σα καλολαδωμένη μηχανή. Ξέρει ακριβώς τι ζητάει το κάθε τραγούδι και το βγάζει με μιά άνεση, με μιά άνεση... Είσαι στα κέφια σου εκείνη τη μέρα. Αποφασίζεις να της κάνεις έν΄αστείο. Σηκώνεις το χέρι σου, ενώνεις δυό δάχτυλα, σα να κρατάς ένα ψύλλο και κάνεις μιά αστεία και κομψή κίνηση με όλο σου το σώμα, σα νά΄σαι εσύ ο ψύλλος και πας να μπεις μες το φόρεμά της. Σε βλέπει, σου χαμογελάει κι εσύ έρχεσαι λίγο κοντύτερα, σειώντας και λυγιώντας. Η Αμπατζή σε βρίσκει πολύ αστείο, παν να την πιάσουν τα γέλια. Ο Παντελίδης δαγκώνεται. Συγκρατιέται η Ρίτα, αλλά λίγο απ΄το γέλιο της περνάει απαλά μες τη φωνή. Σταματάς. "Γειά σου, ρε Ρίτα!", της φωνάζεις. Εκείνη απομακρύνει το κεφάλι της απ΄το μικρόφωνο και σου απαντάει τρυφερά, όπως πάντα, "γειά σου, Νούρε μου!". Το τραγούδι τελειώνει. Πας κοντά της κι εκείνη χάνεται χαχανίζοντας μέσα στη μεγάλη σου αγκαλιά. "Πάμε να σε κεράσω ένα ουζάκι..." ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Γιά να μη νομιστεί πως τα βγάζω όλα απ΄το κεφάλι μου, ξανακούστε το τραγούδι, αφού πρώτα διαβάστε το παρακάτω. Όταν πάει να τελειώσει το τραγούδι και λέει "και θά΄ρχομαι να σ΄ενοχλώ την ώρα που κοιμάσαι", ο Νούρος κάτι έχει κάνει. Κάποιο αστείο, κάτι... Η Αμπατζή χαμογελάει. Αμέσως μετά, κάποιος λέει, "αχ, ψύλλε, να είχα τη χάρη σου...". Η Αμπατζή συνεχίζει... Όταν επαναλαμβάνει γιά δεύτερη φορά το "ψύλλος θα γίνω άπονη και δε θα μου γλυτώσεις" ξαναχαμογελάει. Πάει στο επόμενο στιχάκι, "γιά σε και τίγρης θα γινώ, γιά τα γλυκά σου μάτια". Όταν το επαναλαμβάνει, είναι έτοιμη να βάλει τα γέλια και χάνει μιά λέξη. Αντί να πει "θα γινώ" λέει, "θά΄γεναααχ", κι όταν λέει "γιά τα γλυκά σου μάτια", πάλι χαμογελάει γλυκά.

Μαρτυρία γιά το Νούρο - "στοιχείο" ; (Nouros)

Όλες οι διαθέσιμες φωτογραφίες του Νούρου (αρχείο Ηλ. Πετρόπουλου) υπάρχουν στην πολύτιμη διεύθυνση http://www.rebetiko.gr/ . Oι παραπάνω αναδημοσιεύονται γιά να πάρει κανείς μιά ιδέα του Νούρου, περίπου, στη χρονολογία που αναφέρεται η μαρτυρία. Το σοβαρό και αποτραβηγμένο πρόσωπό του ήταν κάπως έτσι, ανάμεσα στην πρώτη, μεταπολεμική φωτογραφία στους δρόμους, τυλιγμένος στο παλτό του και στην άλλη, όπου βρίσκεται στο βάθος του πάλκου όρθιος, ανάμεσα σε ανθρώπους που παίζουν πιά μιάν άλλη μουσική... Στη λεπτομέρεια βλέπετε ένα νεανικό Στράτο Διονυσίου με την κιθάρα.

Οι μαρτυρίες είναι πολύ επισφαλείς πηγές, ιδιαίτερα όταν αναφέρονται στο παρελθόν και αφορούν ανθρώπους που δε ζουν πιά. Χίλιοι δυό παράγοντες υπεισέρχονται.Ποιός/ά δίνει τη μαρτυρία, σε ποιό/ά, σε τι ηλικία βρίσκεται ο/η πληροφοριοδότης/τρια, τι χαρακτήρα έχει, τι ανάγκες έχει, τι ρόλο θέλει να παίξει, ποιά εσωτερικά κενά θέλει να καλύψει. Γιά να μη πιάσουμε το θέμα της αντικειμενικότητας... 


Θυμόμουνα πως ένας φίλος της καρδιάς, στα 73 του, μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή το Νούρο. Ο φίλος είναι μεγαλωμένος στην Παλιά Κοκκινιά. Είναι άνθρωπος που έχει ζήσει μες την πιάτσα και λάτρευε τον πατέρα του που, κι αυτός με τη σειρά του, λάτρευε το Νούρο και τον Κάβουρα. Έχω μιά παλιά φιλική σχέση μαζί του, ξέρω πως μ΄εμπιστεύεται και πως όταν μιλάμε βάζει στη μπάντα (μέχρι ενός σημείου) τις μάσκες που φοράει με άλλους. Ξέρει πως τον νοιάζομαι και πως θέλω ν΄ακουμπάω γωνιές του μέσα κόσμου του που δε τις ανοίγει σε άλλους. Είχαμε λοιπόν τον παρακάτω διάλογο: 


 ΕΡ. Μου είχες πει κάποτε ότι είχες συναντήσει το Νούρο. Πόσων χρονών ήσουνα τότε; Ήξερες ποιός ήτανε; Είχες ήδη μιά εικόνα γι αυτόν; 
ΑΠ. Ναι. Είχα μιά εικόνα φτιαγμένη απ΄τον πατέρα μου που τον αγαπούσε πολύ. Τον έβλεπα στο καφενείο των φιλάθλων της ΑΕΝ (Αθλητική Ένωση Νικαίας) που το είχε ο Μάκης Παπαδόπουλος. Το καφενείο βρισκόταν στον Άγιο Νικόλαο. Εγώ έκανα διανομές ... εκεί και συνήθιζα να κάθομαι κιόλα. Εκεί τον είδα πολλές φορές. Ήμουνα τότε 17-18 χρονώ (1953). Ώριμος όμως και μπασμένος στο ρεμπέτικο. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Νούρος το 1953 ήταν 61 χρονών) 


ΕΡ. Θυμάσαι αν τον έβλεπες να κάθεται με άλλους ή παράμερα; ΑΠ. Όσες φορές τον είδα καθόντανε παράμερα. Όχι μόνος του όμως. Είχε συνήθως μαζί του ένα δυό άτομα πολύ νεότερης ηλικίας απ΄αυτόν. Ήταν λιγνός, πολύ σοβαρός, πολύ αρρενωπός. Ξέραμε όμως... 


ΕΡ. Μπορείς να θυμηθείς αν υπήρχε κάποιο σούσουρο γύρω του; ΑΠ. Όχι, δεν υπήρχε. Θα τό΄χα καταλάβει, θά΄χα ακούσει. Δεν ήταν η περίπτωση να τον κοροϊδέψεις το Νούρο. Σκόρπιζε σεβασμό γύρω του. Δούλευε, τραγουδούσε στου Κεφάλα τότε, κοντά στη σημερινό Δημαρχείο της Νίκαιας, στο σημερινό Γεφυράκι και απέναντι ήταν το μαγαζί του Περιβόλα. 


ΕΡ. Αν σε ρωτούσα, απ΄το λίγο που είχες παρατηρήσει, όταν καθόταν με νεότερα άτομα που μου είπες, μπορείς να θυμηθείς αν σού΄δινε την εντύπωση ενός πλακατζή ανθρώπου ή ήσυχου; 
 ΑΠ. Δύσκολο να σου απαντήσω. Θυμάμαι έναν άνθρωπο που κάθονταν ήσυχα και μιλούσε χαμηλόφωνα. Δεν ήταν μιά και δυό οι φορές που τον είδα, ήταν αρκετές. Θυμάμαι έναν άνθρωπο καλοντυμένο, με προσεγμένη εμφάνιση, σοβαρό. Κι αυτό που πρόσεξες εσύ στις φωτογραφίες του, το θυμάμαι κι εγώ τώρα. Ένα αποτραβηγμένο βλέμμα, σοβαρό και μελαγχολικό... Κι όπως σου είπα, τραγούδαγε ο Νούρος ακόμα τότε. Και λεφτά πρέπει νά΄βγαζε. Κρατούσε ακόμα η μπογιά του... Α, τον θυμάμαι μιά φορά να φεύγει και, πρόσεξα το περπάτημά του. Ε, κάτι υπήρχε...

Ο Παναγιώτης Τούντας και το "αγόρι" Νούρος... (Nouros)

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/K.NOUROS%2C%20KATINAKI%20FILISE%20ME%20%2C%20TOUNDAS.mp3 Στο υπέροχο τραγούδι "Κατινάκι, φίλησέ με" (1931) του Π. Τούντα με το Νούρο, ο συνθέτης του πετάει το χαιρετισμό "όπα, γειά σου Νούρο μου, γειά σου, αγόρι μου, Νούρο!". Ο Τούντας πετούσε διάφορα στη διάρκεια φονοληψιών των τραγουδιών του, στις οποίες βέβαια ήταν παρών. Ο Τούντας "έλυνε κι έδενε". Ήταν ικανότατος, πανέξυπνος, παραδεκτός γιά το ταλέντο του αλλά, έχει ειπωθεί πως εκμεταλλευόταν τη θέση του, και δεν ήταν ο μόνος βέβαια... Ανακάλυψε πολλά ταλέντα και, σίγουρα, θα του χρωστούσαν ευγνωμοσύνη. Όταν όμως τα ταλέντα μπαίναν μέσα στα γρανάζια των εταιριών και έβλεπαν τα "όμορφα" που συνέβαιναν, άλλαζαν γνώμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο δυό φορές, μιά με τη Φραντζεσκοπούλου και μιά με την προστατευόμενή του τη Ρόζα, ακούμε ένα χαιρετισμό σ΄αυτόν. Εξαιρούνται δυό αναφορές στο όνομά του μέσα σε στίχους. (Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες που έχουν γραφτεί από παλιούς και τον κατηγορούν. Μένω μόνο στη "σχετική" αλλά ενδεικτική ατμόσφαιρα που αποπνέεται στη διάρκεια των φονοληψιών). Όχι μόνο δε τον χαιρετάνε, αλλά δε του απαντάνε, όπως συνηθιζόταν, όταν εκείνος χαιρετάει. Σα να τον αγνοούν... Προσπαθούσε, πετώντας διάφορα, όπως στο τραγούδι "Στην Αθήνα" (1932) όπου φωνάζει, "όπα, μωρέ τί΄ναι τούτο; Έχασα το μπούσουλα! Θα τρελαθώ, μανούλα μου, τι ομορφιές είναι τούτες; Πώπω, ένα κοπάδι κοριτσόπουλα πό΄ρχεται...". Προσπαθούσε να φτιάξει ατμόσφαιρα επιπλέον, στα υπέροχα τραγούδια του. Κανείς όμως απ¨τους παριστάμενους δε τσιμπούσε... Στο τραγούδι λοιπόν "Κατινάκι, φίλησέ με", ο Τούντας χαιρετάει το Νούρο και είναι η μιά απ΄τις σδυό φορές που τόχει κάνει. Το ότι τον ονομάζει "αγόρι μου", δε δημιουργεί ιδιαίτερες αντιδράσεις σε πρώτη ματιά (ακοή). Ο χαιρετισμός "αγόρι μου" είναι τρυφερός, χαϊδευτικός, φιλικός και συνηθιζόταν (και εξακολουθεί να συνηθίζεται, συνήθως με την προσθήκη ενός "ρε" μπροστά), αν και όχι συχνά, ανάμεσα στους άνδρες. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση του Νούρου, υπεισέρχονται κι άλλες παράμετροι. Ο Τούντας δε θα χρησιμοποιούσε, ίσως, αυτή τη συγκεκριμένη χαϊδευτική λέξη γιά, - ποιόν να πούμε; - το Ζαχαρία Κασιμάτη, το Βαγγελάκη Σωφρονίου κλπ. Τη χρησιμοποιεί με το Νούρο γιατί η λέξη παίρνει ένα ιδιαίτερο χρώμα όταν λέγεται σε κάποιον που είχε αυτή τη φήμη και "παίζει" σε πολλά επίπεδα, ταυτόχρονα. "Παίζει" με την τάση νεανικής κομψότητας που έχουν, συνήθως, οι ομοφυλόφιλοι και ο Νούρος πρόσεχε την έμφάνισή του και ήταν κομψός. Ακόμα, δημιουργεί μιά "πατρική" διάθεση απέναντί του που όμως εμπεριέχει και κάποιο "υποβιβασμό", αν κατεβούμε πολύ βαθιά.Όλ΄αυτά όμως ακούγονται σα "κουλτουριάρικες" και "ακαδημαϊκές" ενδοσκοπήσεις γι αυτό, ας ξανανεβούμε στην επιφάνεια, στο ότι απλώς τον χαιρέτισε με φιλικό τόνο, αναγνωρίζοντας την αξία της φωνής του. Πάντως, ο Νούρος δεν απάντησε. Ο Νούρος ήταν μερακλής, σεβνταλής και σοβαρός. Χαιρετούσε και απαντούσε μόνο στον Ογδοντάκη, στις γυναίκες, όταν τραγουδούσε μαζί τους (υπάρχει ένας χαιρετισμός στη Ρίτα, στο τρ. "Ο ψύλλος", όπου ο Νούρος ήταν απλώς παρών) και σε κάποιους μουσικούς.

Ασκήσεις σε κλειστά δωμάτια...

Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Οδός Πανός τχ.140. απρίλιος-ιούνιος 2008.

Όπως η Ρίτα Αμπατζή (βλ. http://www.elkibra-ritaabadzi.blogspot.com/) έτσι και ο Κώστας Μασσέλος (Νούρος) είναι ένα κλειδωμένο δωμάτιο, ένα ερμητικά σφαλιγμένο όστρακο. Με βάση όσα βιογραφικά έχουν συλλεχθεί, τις φωτογραφίες του και τα σήματα που εκπέμπει η φωνή του στους δίσκους, θα προσπαθήσω να κάνω κάποιες εικασίες. Όχι με διάθεση ντετέκτιβ που κρατάει κλεφτοφάναρο και θέλει ν΄ανασύρει γαργαλιστικές λεπτομέρειες, αλλά με απέραντο σεβασμό απέναντι στον απόλυτο τραγουδιστή με το φλεγόμενο (nuro στα συριακά σημαίνει φωτιά και nur στα πέρσικα σημαίνει φως) χαϊδευτικό Νούρος. Ας σημειώσω/υπενθυμίσω ότι οι εκδόσεις Φαληρέα έχουν από καιρό κυκλοφορήσει το CD ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΟΥΡΟΣ: ΤΟ ΦΩΝΗΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (βλ. http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=10.05.2006,id=37196844) Κάτι που μπορώ να σας εγγυηθώ είναι ότι, αν ακούσετε αυτό το CD, με ανοιχτά και τα τέσσερα φύλλα της καρδιάς, θα τον αγαπήσετε το Νούρο, άσχετα με το ποιά άποψη έχετε γιά τους μανέδες. Ο Κώστας Μασσέλος είναι κάτι ολότελα διαφορετικό! Μιά απ΄τις παραμέτρους που εμφανίζονται στην οθόνη του μυαλού μας όταν ακούμε το Νούρο είναι και το ότι ήταν και ομοφυλόφιλος (gay, λένε σήμερα). Όσοι έχουν γράψει γι αυτόν, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι ελαφρά διστακτικοί γιά την ομοφυλοφιλία του. Εγώ δεν είμαι ειδικός γιά να αποφανθώ, ούτε κι έχει καμιά σημασία το γεγονός, αντικειμενικά. Γιά μένα όμως έχει, γιά μιά σειρά από θετικούς λόγους που θα προσπαθήσω να ξεδιπλώσω παρακάτω. Όπως έχω ξαναγράψει, οι σημερινοί λάτρεις αυτών των τραγουδιών που τα λέμε, συμβατικά, ρεμπέτικα, έχουν νιώσει κοροϊδεμένοι, είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, και καλά κάνουν. Θέλουν στοιχεία γιά να πιστέψουν κάτι. Τώρα, το τι σημαίνει "στοιχεία" είναι μιά άλλη κουβέντα που δε θα μας απασχολήσει εδώ. Πάντως, σα "στοιχεία" θα μπορούσαν να θεωρηθούν τα εξής:

1. δυό αναφορές (με σεβασμό) της Αγγέλας Παπάζογλου. Η πρώτη, απ΄τις αναμνήσεις της στο βιβλίο "Τα χαϊρια μας εδώ" ( βλ. http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/03/blog-post.html )

Η δεύτερη, από διήγησή της στον Τάσο Σχορέλη, Ρεμπέτικη Ανθολογία, τόμος Γ, σελ. 55:

... Ο Κώστας Μαρσέλος ή Νούρος ήταν φημισμένος τραγουδιστής, πριν έρθει εδώ, από τη Σμύρνη. Ήταν παλικάρι και καλό παιδί παρά το ελάττωμά του.

2. Τα δύο "σχετικά" υπονοούμενα που πέρασαν μέσα στη δισκογραφία. Το "διφορούμενο" "να πεθάνεις, πούστη!" που του αμόλησε ο Στελλάκης Περπινιάδης - που ήταν παρών στην φονογράφηση - στο τέλειωμα του "Ταμπαχανιώτικου μανέ" (1931) και, στο παραδοσιακό "Αλή Πασάς"(1927) που κάποιος του πέταξε το "Γειά σου Νούρο, γειά σου... με το βιολιτζή σου τ΄Ογδοντάκι... να τον περιμένεις παρακάτω..."

Άλλα "στοιχεία" (στο επίπεδο των εικασιών)

* Η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του σε ορισμένα τραγούδια, όπως στο "Ίσα, ρε σοφεράκι" (1931) του Π. Τούντα

* Kάποιες φωτογραφίες που θα μπορούσαν να μη λένε και τίποτα. Αλλιώς, κάθε φορά που δυό άντρες εικονίζονται μαζί και δίπλα-δίπλα σε μιά φωτογραφία θα τους θεωρούσαμε ζεύγος. Ωστόσο, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, οι φωτογραφίες αποκτούν μιά δικιά τους φωνή.

Γιατί όμως να έχει κάποια σημασία ν΄ασχοληθούμε με την ομοφυλοφιλία του Νούρου, όταν εγώ ο ίδιος είπα πρωτύτερα ότι "δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός, αντικειμενικά"; Γιατί οι ομοφυλόφιλοι, κατά την άποψή μου, γίνονται άτομα εξαιρετικά ακονισμένης ευαισθησίας, διαφορετική από των "άλλων". Βρίσκονται, ταυτόχρονα, "εντός" και "εκτός των τειχών". Δεν είναι "δεκτοί", ότι κι αν λέμε. Το να νιώθεις "εκτός των τειχών" ενώ ζεις και βαδίζεις "εντός", είναι μιά πολύ ιδιαίτερη κατάσταση που εμείς οι "άλλοι", οι "φυσιολογικοί", δε την πιάνουμε, ούτε βρίσκουμε το λόγο να την πιάσουμε, όπως δε βρίσκουμε το λόγο να μετράμε τις αναπνοές μας. Όσο κι αν ακουστεί τραβηγμένο, μπορεί κανείς, κάτι ψιλά, να καταλάβει αν έχει ζήσει σα μετανάστης/τρια, σα πρόσφυγας, σα μαύρος ανάμεσα σε λευκούς(...) και ακόμα, σα γυναίκα... Γιά το τελευταίο, που ακούγεται ίσως σαν εξοργιστικό, έχω γράψει άμεσα και έμμεσα στα υπόλοιπα posts μου. Α, θα μπορούσα να συμπληρώσω και τη δοκιμαστική "εμπροσθοφυλακή" των Κινέζων, εκτός Κίνας. Να δούμε πως θα αισθανόμαστε εμείς τα ερχόμενα χρόνια όταν οι Κινέζοι θα κατακλύσουν τον κόσμο. Παρεπιπτόντως, αναφέρω ότι υπάρχουν 50.000.000 Κινέζοι/ες πιανίστες/τριες - κορυφές, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή γιά να ξεχυθούν στον υπόλοιπο κόσμο...

Οι ομοφυλόφιλοι λοιπόν, σα "διαφορετικοί", αναπτύσσουν όχι μόνο την ευαισθησία τους, αλλά και πολυεπίπεδες δεξιότητες του μυαλού. Παραδείγματα υπάρχουν ατέλειωτα. Και, ναι μεν στις μέρες μας πατούν όλο και πιό γερά στα πόδια τους και κερδίζουν το χάμένο έδαφος που τους αφαιρέσαμε αλλά, το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα τους, μόνο εκείνοι το ξέρουν. Και εγώ δεν είμαι ο μάντης Τειρεσίας που έζησε 7 χρόνια μέσα στο σώμα γυναίκας γιά να γνωρίζω. Θέλω να προσπαθήσω όμως με την περίπτωση του Μεγάλου Νούρου.

(συνεχίζεται στο επόμενο post)